Travel With Us

Teraz gdy Cyberpunk 2077 zawitał pod strzechy, jedni polecają go pod niebiosa, i inni pomstują, na czym świat stoi. A ja? Mnie CD Projekt RED wyprowadził z pewności naprawdę bardzo, że zarządzam się na recenzję bez taryfy ulgowej. Na chwilę zapominam o aktualnym, że to własny zespół, któremu kibicuję z patriotycznego obowiązku, zapominam, że stał Wiedźmin 3, zapominam o każdej sympatii, jaką mam i do producenta, a do bieżącego celu jako takiego…

I czym mnie tak zdenerwowali REDzi? Tym, że po macoszemu potraktowali konsolowców, tym, że kazali mi czekać z prowadzeniem Cyberpunk 2077 do nowej chwili (która dziwnie zbiegła się z pracą pierwszej łatki), tym, że po przekładanej wielokrotnie premierze wypuścili półprodukt? Początków było sporo, ale ten ostatni zirytował mnie najbardziej.

Bo przecież wszyscy chyba pamiętamy ów pierwszy, powyżej wstawiony zwiastun Cyberpunk 2077, gdzie zamiast daty premiery pojawiał się napis „When it’s ready”. Dużo byłem wówczas w mieszkanie wybaczyć REDom, aby zobaczyć dopracowany produkt. Tymczasem stawało się zupełnie inaczej. Bo jeżeli więc, co trafiło na wagi półki, jest „ready”, to ja mówię głosem Michała Żebrowskiego.

Night City w rozmiarze, w pionie i w głąb

Cyberpunk 2077 to tytuł, którego po tych ośmiu latach nie trzeba już chyba nikomu przedstawiać. A jednak jakiś zarys tła historycznego przydałby się, by lepiej zrozumieć twórców. Bo czym jest ostatnie uniwersum, które przebywają na ekrany naszych pieców oraz telewizorów?

Przede całym to cyfrowa adaptacja papierowego erpega o nazwie Cyberpunk, którego rodzicem był Mike Pondsmith (pracujący zresztą i przy Cyberpunk 2077). Jeśli zaś sięgnąć głębiej, doszukalibyśmy się inspiracji filmem Ridleya Scotta - Łowca Androidów, a także połączeń z takimi tuzami literackiego gatunku sci-fi jak Williams, Gibson czy Morgan.

Mówimy wówczas o dystopijnym świecie przyszłości, w którym wszechpotężne korporacje zrzucają na siebie atomówki, ludzkość robi się w ogromnych metropoliach, a lekiem na wszelkie zło są cyber-wszczepy i własne modyfikacje ciała. W drogę do takiego właśnie fascynującego, jednak również bardzo mrocznego świata udałem się wraz z CD Projekt RED. No, również powinien toż dać twórcom Wieśka, że Night City, moloch na wybrzeżu Pacyfiku, jest miejscem, w którym naprawdę można się zagubić.

To miasto urzeka wszystkim – od industrialnych doków, przez luksusowe biurowce, aż po zapuszczone speluny. Zewsząd błyska po oczach neonami, wabi gwarem zatłoczonych ulic, trąbi klaksonami aut i ryczy ich silnikami. To miasto, kiedy już raz mnie pochwyciło, to za nic nie chciało puścić.

Oraz za to chodzą się REDom olbrzymie brawa . Stworzyli metropolię, jaka jest wielka i zajmująca. Mapa naprawdę robi wrażenie swoim rozmiarem, i do Night City zbudowano jak należy nie chociaż w zakresie, tylko natomiast w dziale. Co więc oznacza? Oraz wtedy, że mnóstwo tu tuneli, estakad, wiaduktów, wind, przejść na dachy… Wszystko to pracuje nie lada labirynt – ciasny, duszny i doskonale oddający atmosferę gigantycznej aglomeracji.

To stanowisko po prostu jest moc – plus ostatnim jednocześnie przedstawiam nie w klasach przestrzennych, ale metaforycznie. Sprzedaje się, że każdy zaułek, każdy bazar również każdy stragan na aktualnym rynku ma za sobą dłuugą i interesującą historię.

Niestety, Night City nie zawsze wygląda tak daleko, jak w aktualnym opisie. Osobiście ogrywałem Cyberpunk 2077 w klas konsolowej oraz niekiedy lokacje ukazywały się naprawdę dobrze, przecież w zaskakująco wielu czasach drogi były pustawe, samochody przejeżdżały nimi z nieliczna, a gwar rozmów cichł, jak gdyby oraz w tym wirtualnym świecie epidemia zmusiła wszystkich do pozostania w blokach. I, co tutaj dużo mówić, to bardzo psuło klimat.

Nie środek nie wspomnieć też o graficznych deficytach wersji konsolowej. Deszcz, który mógł żyć znacznie poważny, robiłeś na moim PlayStation 4 nijako, klockowate bryły zastępowały złożoną architekturę, a asfalt wyglądał jak szeroka szara plama, po której śmigało moje auto.

Cały czas był doświadczenie, że prowadzę lub chodzę po olbrzymim i arcyciekawym świecie, jednak również ciągle musiałem się domyślać, kiedy mógłby on przypominać, gdyby został zrealizowany jak powinien. Oczywiście, wrażenia moich redakcyjnych kolegów z klasy pecetowej są o niebo lepsze, ale… cóż, trudno, aby się bazowałem na cudzych odczuciach!

Brawa dla scenarzystów

Inna myśl to scenariusz. On, oczywiście, nie podlega żadnym rygorom technicznym, bo niezależnie od sprzętu czy wydajności, wciąż będzie taki sam. Również tutaj REDzi odwalili kawał dobrej pracy. Cechy są niesamowicie ciekawe oraz z wejścia budzą sympatię (lub antypatię – zgodnie z programem pisarzy). Dialogi z zmian to wartkie wymiany zdań, w jakich dowcipy przeplatają się z złymi ripostami.

To jedyne dotyczy dodatkowo nie tylko wątku głównego, ale także zadań pobocznych. Znajdą się wprawdzie nudnawe zapchajdziury, ale dużo spośród obecnych roli oraz cieszy, również zaskakuje. Niemal w jakiejś z nich stanowi pewna tajemnica i zwrot akcji. I suma wówczas nie pozwala pominąć żadnego wykrzyknika, który na karcie oznacza robotę do przeprowadzenia.

Ba! Mało tego! Scenarzyści tak właściwie wywiązali się z założenia, że był taki moment, że tak chciałem „spalić to miasto”, jak głosi najsłynniejszy slogan reklamowy. Obudzić we mnie takie emocje jednym fabularnym twistem? No, no, szacunek!

Ramię w ramię ze bogatym scenariopisarskim warsztatem idzie polska lokalizacja. Teraz po pierwszych chwilach spędzonych w pozie nie miałem zamiaru przełączać się na grupę angielską, jednak taki był mój pierwotny zamysł. Wówczas nie słyszałem tak rewelacyjnie wykonanego dubbingu. Dodatkowo nie mówię właśnie o Michale Żebrowskim, chociaż on, rzecz jasna, też wywiązuje się ze swojej roli popisowo.

Kawał świetnej roboty stworzony przez scenarzystów imponuje tym bardziej, że Cyberpunk 2077 to sztuka naszpikowana wyborami – tak dialogowymi, jak i fabularnymi. Niemal każdą pracę można doświadczyć na chwila rodzajów, a każdy z nich to niezwykła wersja opowieści.

Postacie niezależne pamiętały moje przeszłe decyzje również podnosiły do nich w rozmowach, i każda alternatywna ścieżka (w współzależności z tego, czy rozwiązywałem problem negocjacjami, skradaniem się czy, dajmy na ostatnie, siłą ognia) otwierała przede mną niesłyszaną dotąd narrację.

Również jak fabuła, tak i historia naszego bohatera, a wraz z nią jego wzrost, to szczególnie inna potrzeba. Znalazłem tu kilka punktów wyjścia dla opowieści, masę różnych ścieżek, talentów, umiejętności... Tylko również tu nie brakło paru „ale”.

Mój V posiada wyższego

Zatrzymajmy się na chwilę do przodu zabawy. Na zdobyciu jest bowiem kreator postaci. Ważną rzeczą, którą powinien się zająć, to styl bohatera. Drodze jest tu sporo, jednak nie stanowi wtedy prawdopodobnie nie wiadomo jak rozbudowane narzędzie do „tworzenia” wirtualnego ciała.

Trzeba jednak wspomnieć przy tej szansy, że Cyberpunk 2077 przełamuje stereotypy i daje na stworzenie stron transpłciowych, a nawet unika określenia „płeć”, tak przecież popularnego w własnych produkcjach. Tak i właśnie, faktycznie, można sobie wybrać najdroższe i najzdrowsze genitalia na świecie. ;)

Kiedy już zdecydujemy się na jakiegoś pięknisia lub maszkarona, mamy do wyboru atrybutów. I tu rozpoczynają się schody. Wprawdzie na starcie nie przypomina więc na dużo skomplikowany system, a gdy teraz zaczynamy rozwijać jakość w trakcie kampanii, wychodzą na szczyt pewne niuanse. Po prawdzie, stanowi ich całkiem sporo.

Mamy bowiem klasyczny system zdobywania sprawdzenia również uczenia atrybutów (tradycyjnie – to „staty” naszej skórze). Ale oprócz tego są też zdolności i atuty. Te idealne to wiedzy, które ewoluują w zależności od tego, jaki styl gry obierzemy. Gdyby będziemy zabijać przeciwników po cichu, wbijemy okres w klas „skradania”, jeżeli zaś powłamujemy się kilka do oprogramowania, podbijemy sobie „naruszanie protokołu”.

Za każdy taki skok naszych umiejętności dostajemy bonusy do statystyk i łatwość zakupu atutów. Te nowe to takie „perki” pogrupowane w mało drzewek. Brzmi to skomplikowanie? No i oczywiście, moim zdaniem jest nawet nazbyt złożone. Trochę za bardzo grzybów w obecnym barszczu. sprawdź tutaj

Co gorsza, daje nie tłumaczy klarownie, co do czego działa oraz na czym polega „lewelowanie” V. Wielu sprawy musiałem domyślać się sam, szperać w Internecie, aby znaleźć ich opis albo prosić Macieja o ochronę, bowiem on przezornie kupił zawczasu oficjalny przewodnik po Cyberpunk 2077. Mimo tego, dzisiaj nie mam całkowitej pewności, czy tak rozumiem na przypadek taką profesja jak „zimna krew”.

Jak więc wszystko fajnie, niby dużo opcji, jak wszystek z atrybutów jakoś się w sztuce przydaje i, co dużo, dodaje nowe wersje dialogowe, ale podejrzewam, że tylko za nowym lub trzecim nastawieniem do Cyberpunk 2077 zdołam w sumie świadomie zwiększać swoją sytuacja. Zwłaszcza, że reset jest możliwy, ale dotyczy tylko atutów, pozostałe statystyki staną ze mną do efektu tej rozgrywki.

Same „staty” to przecież nie wszystko, na wstępie gry do wyboru istnieje też sama ze ścieżek, a wtedy przeszłość bohatera. Tutaj jesteśmy trzy możliwości: Nomada, Punk i Korpo. One z serii warunkują to, w jakim miejscu rozpoczniemy grę także gdy będą wyglądały swoje pierwsze chwile z Cyberpunk 2077.

Osobiście wybrałem drogę Punka, a więc chłopaka z ulicy, który potrafi ciemną stronę Night City również realizuje swoją sprawę w barze, gdzie kumpel barman pyta go o przysługę. Brzmi to moment sztampowo i, prawdę mówiąc, te doskonałe pół godziny czy godzina jakoś mnie nie porwały.

Poza samym początkiem rozgrywki, wybrana ścieżka determinuje i wiedzę naszego bohatera o świecie i możliwości dialogowe proste w danych rozmowach. Ogólnie rzecz biorąc, to trojakie rozpoczęcie kampanii jest niezmiernie ciekawe, natomiast nie jest co się nim zachwycać. Żadna to rewolucja w projektowaniu rozgrywki.

Tak właśnie, a kiedy teraz o braku rewolucji mowa... Tworzyło nie być ani pojęcia o Wiedźminie, choć coś potrzebuję do niego zawrzeć, bo, niestety, powtarza się, że CD Projekt RED w jednym okresie osiadł na laurach.

Jeden karabin na potwory, drugi na wszystkich

Mam swoje pierwsze chwile z Wiedźminem 3 oraz przypominam sobie, jak pomyślałem wtedy: takiej gry dodatkowo nie było! Niestety, ani przez okres nie przyszło mi więc do góry w tekście Cyberpunk 2077. Dlaczego? Tak dlatego, że wtedy w istocie kopia Wieśka przeniesiona w świat przyszłości.

Konstrukcja zadań, sposób, w który mówiona jest narracja, działanie ekwipunku, „przywoływanie” auta, nawet wygląd mapy i dziennika… Wszystko to wymaga bardzo przystępne skojarzenia z poprzednią produkcją REDów. Trudno to mówić o wielkiej rewolucji – ona jest co dużo fasadowa.

No bo mogłoby się wydawać, że podejście CD Projekt RED do ich nowego modelu musiało być oryginalne, skoro zdecydowali się na perspektywę pierwszoosobową, na mechanikę strzelania, na wprowadzenie pojazdów. Mogłoby się tak wydawać, tylko że…

Po pierwsze żaden z ostatnich aspektów nie jest Bóg zna jak inny. Wszystko więc było szybko w własnych produkcjach (nawet hakowanie do złudzenia przypomina serię Watch Dogs). A po drugie żaden z nich nie został wykonany bezbłędnie. Model jazdy oraz kolizji mocno zawodzi, niesienie ze broni jest ciężkie, skradanie funkcjonuje na słowo honoru…

Co tutaj dużo mówić, dostaliśmy Wieśka zmieszanego z GTA również paroma innymi tytułami. Tak ważna by podsumować Cyberpunk 2077. Zespół, który tworzył nowe trendy, wymienia się w plagiatora… A w najpiękniejszym razie w autoplagiatora. Bardzo to poważne.

Cyberpunk 2077 – czy warto kupować?

Konia z rodzajem temu, kto udzieli zbornej odpowiedzi na owo wydarzenie! No, ale spróbuję to spowodować, taka moja praca! Mógłbym, oczywiście, przejść na łatwiznę i krzyknąć głosem kibola, z biało-czerwonym strzałem w oczach: Polacy, nic się nie stało! REDzi, jesteście dobrzy, zrobiliście cudowną grę, a wszystkie błędy wybaczę Wam, bo Wiedźmin, Kraków i Michał Żebrowski!

Zapowiedziałem a na kontakcie, że właśnie nie zrobię. Bo fakt jest taka, że na Fallouta 76... Tak, dobrze przeczytaliście, porównuję Cyberpunka do Fallouta 76! No a na Fallouta 76 pomstowaliśmy, gdy się dało, a Cyberpunkowi chcemy odpuszczać. Oczywiście, ten ten tytuł jest wielu lepszą muzyką niż kalekie dziecię Bethesdy, tym wprawdzie w pewnym te dwie sztuki są do siebie łudząco podobne. Biorę na poznaje ich stronę techniczną.

A to bez taryfy ulgowej – Cyberpunk 2077 to materiał, szczególnie w klasy konsolowej. Wydawano nam czekać osiem lat na bubel, który ociera się o możliwość grywalności. Co bardzo, przecież lwia część graczy wciąż korzysta z konsol poprzedniej generacji – ba! często w możliwości podstawowej, - i tam pojawia się najwięcej błędów.

Grafika przyprawia mieszkaniami o mdłości, a klatki przy jakiejś większej imprez chorują na łeb na szyję. Na szczęście w opcjach na PlayStation Pro i Xbox One X jest idealnie, jeśli idzie o optymalizację, tym niemniej nawet posiadacze lepszych konsol nie zabezpieczą się przed wszą masą bugów. O możliwości dedykowanej konsolom następnej generacji nic na ciosie nie można powiedzieć, bo trzeba na nią zaczekać do dalekiego roku. Jak długo dokładnie? To że przewidzieć, bowiem z pewnością priorytet będzie stanowiło łatanie obecnych edycji Cyberpunka.

Oraz obecnych istnieje rzeczywiście MNÓSTWO. Uważam na nauki postacie wijące się w niekontrolowanych spazmach, kawałki obiektów lewitujące w powietrzu, szwankujące ekrany zakupów również ekwipunku, znikające przedmioty, zawodzący autozapis, milknący dźwięk… Panie również Mężczyźni, Night City nie trzeba palić, ono jedno się rozpada!

Jeszcze wcale nie widziałem takiej masy błędów. Niesławny Vampire: The Masquerade – Bloodlines (growe dinozaury pamiętają) był dopieszczonym majstersztykiem w zestawieniu z Cyberpunk 2077. A nie, nie mówię nie o zabawnych drobiazgach, które troszkę utrudniają zabawę. Toż po prostu lawina wszelkiej maści niedociągnięć, spod której niewiele da się zobaczyć.

Oczywiście, można powiedzieć, że to wszystko da się załatać (jednak nie da się drugi raz zrobić pierwszego wrażenia), iż to właśnie kwestie techniczne, że nie jest co histeryzować, że właśnie naprawdę Cyberpunk 2077 jest efektywny.

No tak, żarty żartami, ale coś naprawdę jest z aktualnym Cyberpunkiem 2077. Chciałoby się nim zachwycić, i wtedy wyskakuje jakiś błąd, który uniemożliwia dalszą zabawę. I w takich okresach bardziej wyobrażałem sobie, jak ta sztuka mogłaby robić także dużo wierzyłem w obecne, iż ona stanowi piękna, niż właśnie tego kosztował.

Był raczej wrażenie, że postępuję w grupę beta, a nawet alfa i łapałem się na wspominaniu o tym,

Nastała jesień, więc chwila na kolejną odsłonę serii FIFA. Jak co roku, ekipa EA Sports prezentuje najnowszą wersję swojej popularnej, sportowej serii zabaw i jeszcze idealnie pasuje do niej doskonałe powiedzenie Kazimierza Górskiego. Bo seria FIFA, oczywiście jak również taż piłka nożna, więc w szybkim stopniu zawsze ta jedna gra.

W cieniu zbliżającej się premiery konsol kolejnej generacji i niezbyt urodziwej, budzącej duże kontrowersji okładki, do sklepów trafia nowa wersja serii FIFA, tym wspólnie z numerem 21. W czasie tych tygodni odsłoniliśmy wam sporo tajemnic połączonych z różną produkcją studia EA Sports – jedne z ciekawostce były trafione, inne bardzo mniej, a kluczowych, z faktu widzenia gracza, różnic po prostu brakowało. Jeżeli planujecie, iż w finalnej odsłonie gry "Elektronicy" zdołali nas czymś zaskoczyć, to nie (albo stety) musimy was rozczarować. Wyraźnie widać, że pod wieloma względami EA Sports postanowiło wziąć graczy na przeczekanie, że do możliwości na konsole PlayStation 5 i Xbox Series X. Bo choć zmian nie brakuje, toż w złotej większości traktują one niski pomysł na grę.

Tryb fabularny powinien dotrzeć do kosza

A zacznę – dość przewrotnie – od momentu, którego formuła w tekście serii FIFA chyba bezpowrotnie się wyczerpała. Mowa o sposobie fabularnym, który po raz kolejny przyszedł do produkcji studia EA Sports. I – co tutaj dużo mówić – to popularny, sztampowy zapychacz. "Debiut" to swoja relacja z cyklu "od niczego do bohatera" trwająca ledwie 2-3 godziny z użyciem trybu Volta, w której pojawiają się znane piłkarskie osobistości (z Kaką na czele). Dodatkowo… w sumie to by było na tyle.

Nie usłyszcie mnie źle, ale wydawało mi się, że ekipa EA Sports zdążyła już zrozumieć, że tryb fabularny to składnik, który raczej nie sprawdzi się w tak prostolinijnym wydaniu. Wbrew to deweloperzy znów przyjęli się próby zaoferowania nam fabuły rodem z familijnego, amerykańskiego kina klasy "B". Niepotrzebnie, bowiem na ostatni sposób po prostu szkoda czasu. Nie znajdziemy tu nic nowego, a oglądanie rozwleczonych przerywników filmowych jest rozrywką wątpliwej jakości.

Rozbudowana symulacja to strzał w dziesiątkę

Sporo zmian pojawiło się za to w trybie kariery – tutaj znakomitą większość spośród nich wolno zaobserwować na atut, choć trudno też stwierdzić, iż są to ważne pomysły. EA Sports zdecydowało się bowiem na powrót do rozwiązań znanych nawet z odsłon sprzed kilkunastu lat, choć trzeba przyznać, że przekazało je na teren FIFA 21: Edycja Legacy nad wyraz sprawnie. Mowa tu głównie o rozszerzonej symulacji spotkań, w trakcie której możemy szybko wskoczyć do konkursu w pewnym czasie oraz równie szybko wrócić do animacji obrazującej przebieg spotkania. Nie wada też możliwości zmiany strategii w trakcie symulacji, a całość przypomina dość szybko styl graficzny spotykany w serii Football Manager. Najistotniejsze jest chociaż to, że wszystkie narzędzie działa naprawdę sprawnie i bez żadnych problemów.

Ekipa EA Sports wprowadziła także szereg zmian przenoszących się do treningu, choć tak właściwie jedyną, jaką warto się zainteresować jest perspektywę zmiany pozycji młodych zawodników lub też określanie kierunku ich wzroście. Ustawienia odnośnie reżimu treningowego zdecydowanie warto pozostawić pod opieką wirtualnego asystenta. Nie rodzaj zapomnieć też o drugich drogach transferowych, jak chociażby możliwość wypożyczenia zawodnika z klauzulą pierwokupu, jednak z takich podejść menedżerowie innych drużyn mają bardzo, bardzo rzadko.

Volta bez większych zmian

Cieszy też fakt, że deweloperzy nie czynią z rozwoju ulicznych meczów Volta. O ile tryb fabularny bez wątpienia można sobie śmiało odpuścić, tak impreza na trasach miast a w halach nadal daje dużo frajdy. Usprawniono przede każdym element dryblingu za pomocą narzędzia o określi Agile Dribbling, co w futsalowych czy ulicznych popisach jest rzeczą absolutnie kluczową. Teraz wykonywanie efektownych trików jest dość prostsze, ale wykonanie skomplikowanej kombinacji nadal wymaga od nas mienia różnorodnych konfiguracji przycisków. Ułatwiono także zagrania piłki pomiędzy nogami – to znacznie systematycznie używany zwód, który występuje dużą siłę na boisku, szczególnie w kontekście gier z mniejszą liczbą zawodników.

Gra tymi nowościami próżno szukać tu większych zmian. Owszem, ekipa EA Sports dołożyła nam kilka nowych aren również zmieniła reakcje widowni na boiskowe wydarzenia, natomiast to po prostu ewolucja rozwiązań sprzed roku. Trzeba jednak przyznać, iż na szczęście nic nie udało się sknocić.

To zazwyczaj mocno zręcznościowa chodzi

O ile w testowych wersjach FIFA 21 zwracałem uwagę na fakt, że tempo zabawy uległo zauważalnemu zmniejszeniu, tak finalna wersja gry pokazuje, że bierzemy do budowania z urzędem o bardzo zręcznościowym charakterze. To z samej strony dobrze, a z kolejnej części taktyczna głębia w FIFA to zjawisko, jakiego w moc przypadkach nie że się doszukiwać.

Przede wszystkim sprawia fakt, że twórcy wreszcie wzięli się za problem nadmiernie otwieranych przerwie w bocznych sektorach boiska. Niczym niezakłócone rajdy po skrzydłach to stanowił znak rozpoznawczy tej linii oraz na wesele ten zawód został zauważalnie ograniczony. Boczni obrońcy znacznie łatwo reagują na swoje sprinterskie popisy, często podwajając krycie również przekonując nas do zwalniania tempa pracy albo też wycofania futbolówki do środkowego sektora boiska. Mnie sam dużo to sprawia – nie da się ukryć, że po strony ogranicza to korzystanie bardzo oklepanego schematu rozgrywania akcji. Oczywiście nadal ogromnym plusem jest posiadanie dużych, dynamicznych skrzydłowych, natomiast tym jednocześnie coś w pozostałym kontekście.

Podania prostopadłe za często otwierają drogę do bramy

Deweloperzy polecają się bowiem, że dzięki ulepszonej sztucznej inteligencji komputera, piłkarze lepiej szykują się w obronie i łapią naszych graczy na spalonym. W niniejszym stanowisku jest jednak dopiero część prawdy – faktycznie, ofsajdów jest dość bardzo w porównaniu do poprzednich odsłon, jednak za to dużo wzrosła skuteczność prostopadłych podań. Raz po raz stanowimy w okresie kończyć na wysoką pozycję po wpuszczeniu naszego reprezentanta w uliczkę, często możemy także zagrać podanie górą, dzięki czemu szybko mijamy nawet dwie grupy również otwieramy szybkiemu napastnikowi drogę do bramy.

Nadzwyczajna skuteczność tych zagrań to ogromna bolączka, bowiem bardzo wzrosła częstotliwość pojawiania się wysokich wyników. W trakcie testów często pojawiały się takie produkty, jak 4:4, 5:3, czy 6:1, a bezbramkowe remisy czy same spotkania "do jednej bramki" to wydarzenie, które zauważałem znacznie rzadziej. To dodatkowo efekt wysokiej skuteczności napastników drużyn innych w pojedynkach sam na tenże z bramkarzem.

Uwagę zwraca i znacznie ulepszony system wykonywania wślizgów – to funkcja poprawionej detekcji kolizji pomiędzy zawodnikami, dzięki czemu rywale, których powstrzymujemy takim zagraniem, w sposób realistyczny upadają bądź przeskakują nad obrońcami. Znacznie zwiększono też realizm tzw. rykoszetów... jednak czasem futbolówka zabiera się od zawodników w środek iście niedorzeczny. Na wesele są to jedyne zagrania, podobnie zresztą jak oraz odpowiednio zaskakujące próby zagrywania piłki przewrotką w ośrodku pola.

Główki zostały utrudnione – i znacznie

Na pewno warto docenić oraz możliwość sterowania zawodnikiem aktualnie pozostającym bez piłki – to dziwne rozwiązanie, które dodaje głębi rozgrywce, ale jednocześnie sprawia, że przy dużej dynamice zabawy czasami trudno połapać się w ofertach tworzenia danej akcji. Z bieżącego urządzenia korzystamy wiec raczej również oraz wtedy raczej w kontekście rozgrywania ataków pozycyjnych.

Ciężej natomiast zdobyć gola uderzeniem z głowy plus jest zatem zmiana jako najbardziej na atut. W starej edycji system wykonywania strzałów w ostatni możliwość był aż nadto skuteczny, co bynajmniej nie spotykało się z aprobatą graczy. Teraz, dzięki wprowadzeniu zagrań głową, nad którymi większą kontrolę, zdobycie takiego gola wymaga dużo wyższej precyzji. https://www.downloaduj.pl/

Niewielkie zmiany pojawiły się więcej w układzie trybu FIFA Ultimate Team – mamy szansę wzięcia z trybu kooperacji, nie brak też innych doświadczeń oferujących dodatkowe godziny zabawy. Warto także zwrócić opinię na łatwy moduł zakładania domowego stadionu, lecz stanowi to rozrywka na dalekie tygodnie, jeżeli nie na miesiące gry. A przecież tak o to idzie deweloperom – żeby utrzymać graczy przy FUT jak najdłużej. A toż, jak powszechnie, powinno się udać.

FIFA wciąż może zrobić wrażenie pod kątem graficznym

Graficznie FIFA 21 PC tradycyjnie trzyma poziom. Tym zupełnie sporo uwagi poświęcono głównie otoczce meczowej, wynikiem czego jest szereg nowych, animowanych przerywników ukazujących obraz z trybun, przywitanie z zawodnikami drużyny przeciwnej lub same prezentujących dynamiczne najazdy kamery. Wszystko to wygląda niezwykle efektownie, natomiast w zestawieniu z dostępnymi grafikami największych lig na świecie (z Ligą Mistrzów na czele) faktycznie możemy czuć się, jak podczas transmisji telewizyjnej. Tymże szczególnie, iż odniosłem wrażenie, że duet Szpakowski-Laskowski dodał do najnowszej wersji serii FIFA dużo nowych kwestii oddających się do najwłaściwszych zawodników, topowych klubów lub te (wreszcie!) polskiej Ekstraklasy. To na pewno cieszy.

A taka jest absolutnie cała FIFA – gra w wirtualną piłkę od EA Sports cały czas cieszy, natomiast gdyby nie dzielą się dla Was zaktualizowane sklepy i tryb pracy, to śmiało możecie stać przy poprzedniej odsłonie. To zawsze dobra gra, ale kolejny rok bez większych zmian bez wątpienia mocno zastanawia. Być chyba impulsem do ważniejszej rewolucji będzie debiut konsol kolejnej generacji, tylko więc na razie tylko oczekiwania. Oczekiwania, które niekoniecznie muszą się spełnić.

FIFA 21 debiutuje na PC, PlayStation 4, Xbox One również Nintendo Switch już 9 października. Z zmiany od 6 października dojazd do zabawy uzyskują posiadacze Edycji Mistrzowskiej.

Wymagania sprzętowe FIFA 21: Edycja Legacy

Minimalne: Intel Core i3-6100 3.7 GHz / AMD Athlon X4 880K 4.0 GHz 8 GB RAM karta grafiki 2 GB GeForce GTX 660 / Radeon HD 7850 lub lepsza 50 GB HDD Windows 7/8.1/10 64-bit

Rekomendowane: Intel Core i5-3550 3.4 GHz / AMD FX-8150 3.6 GHz 8 GB RAM karta grafiki 4 GB GeForce GTX 670 / Radeon R9 270X lub lepsza 50 GB HDD Windows 10 64-bit

Call of Duty 2020 szuka naszej drogi… i imię jej reboot

W aktualnych latach Activision zdecydowało się na pewny reset swoich strzelanek. Również to nie jeden, a trzy! Najpierw przypomnieli nam o drugowojennych fundamentach marki w Call of Duty: WWII, później podobne odświeżenie spotkało Call of Duty: Modern Warfare, i teraz przyszła porę na podserię Black Ops.

Trudno dziwić się takiej strategii, bo po tym, jak CoD wystrzelił w świat gracze wprost domagali się powrotu tej opinie na ziemię. To jedno dotoczy Black Opsa. Poprzednie odsłony cyklu czekały nas w coraz dziwniejsze futurystyczne realia, a efekt końców czwórka zupełnie zwolniła z działalności fabularnej na sytuacja rozbudowanego trybu wieloosobowego. Krótko mówiąc, było coraz dziwniej i dziwniej.

A wraz z Call of Duty 2020 to się zmienia. Zabieg odświeżenia czarnej franczyzy został pomyślany analogicznie do „rebootu” Modern Warfare (podobieństwo jest łudzące, nawet gdy mowa o charakterze menu), a zatem cofamy się do samiutkich początków. Jest więc Zimna Wojna, Wietnam, Mason i Woods – wszystko to, za co pokochaliśmy pierwszego Black Opsa w 2010 roku.

Oraz tylko efekt końcowy toż najciekawszy Black Ops od dziesięciu lat, że o odpowiednią ocenę tego terminu. Niestety, zimnowojenna odsłona Call of Duty ma, również jak szpiedzy przenikający przez żelazną kurtynę, dwa planuje natomiast na zapewne nie ważna jej w duzi zaufać. Zachęcamy do lektury naszej oceny CoD: Black Ops - Cold War!

Szpiegowska intryga w dawnym stylu

Call of Duty 2020, także jak stare części, odkłada się tak naprawdę z niewiele równorzędnych elementów. Istnieje wówczas kampania fabularna, rozgrywki wieloosobowe, tryb zombie (którego sam moduł przez pierwszy rok będzie na wyłączność dla platformy PlayStation) oraz CoDowe battle royale, czyli Warzone (jednak ten ten jest zaczerpnięty z Modern Warfare, to nie będę się nad nim pochylać tutaj – już jak to wyprodukował we wrażeniach z Call of Duty Warzone). Zacznę więc z pierwszego z obecnych filarów nowego Black Opsa, czyli z kampanii fabularnej. Zwłaszcza, że jest on łatwo dużo wykonany.

Wyraźnie czuć w nim czas pierwszej odsłony czarnej serii. Cofamy się w terminie do lat osiemdziesiątych z kilku niezłymi retrospekcjami z kampanie w Wietnamie , a szpiegowska intryga ze złowrogim agentem Perseusem prowadzi nas przez uliczki Berlina Wschodniego, spadziste dachy Amsterdamu, bazy wojskowe w siły Związku Radzieckiego również znacznie różnych bardzo klimatycznych lokacji.

No tak, „czas” nie bez przyczyny powraca w niniejszym obrazie. To słowo-klucz do opisania kampanii Call of Duty: Cold War. Atmosfera jest całkiem niesamowita, i każda funkcja więc taki mały wehikuł czasu. Do bieżącego nie brakuje osoby wielkich z poprzednich odsłon, jak jeszcze smaczków, które odsyłają do określonej już historii Masona i Woodsa.

Intryga COD Cold War naprawdę wciąga, zaś w jednych zadaniach (przeważnie) zwolniono z masakrowania setek przeciwników na sprawa bardziej trudnej, niemal filmowej narracji. Istnieją przecież regularne „trzęsienia ziemi”, zwroty akcji i silne napięcie między bohaterami tego zimnowojennego dramatu.

Co więcej, pokuszono się i o kilka eksperymentów z konwencją. Wprowadzono więc system oznaczania przeciwników przez lornetkę, zadania polegające na skradaniu, w których chowamy trupy po szafach, a nawet wybory, które wchodzą (chyba nie radykalnie, ale jednak) na rozwój opowieści.

Wszystko to wykonywa, że takiej kampanii ani w Black Opsie, ani w komplecie w Call of Duty nie istniałoby z baaardzo dawna. Brakuje jej wprawdzie coś do poziomu seniora z 2010 roku, ale naprawdę niewiele. I silna szkoda, że tryb wieloosobowy oraz zombie nie wzbiły się na podobne wyżyny wirtualnej zabawy.

Co innego w budowy, umarlaku?

Że się rozwodzić nad trybem wieloosobowym Call of Duty 2020, skoro nie korzysta w nim nic szczególnie odkrywczego. Dostaliśmy raz jeszcze tę tąż zasadę, którą Call of Duty od lat próbuje nas uwodzić. Spośród obecnym, iż jej dokonanie jest niemal ciut gorsze, niż, dajmy na to, w Modern Warfare.

Wspomnę tylko mimochodem o niskiej grafice, która jaskrawo kontrastuje z oprawą wizualną kampanii. Mimochodem, ponieważ nie istnieje wtedy największa bolączka tego stylu dodatkowo ją akurat ważna żeby jeszcze wybaczyć – wiadomo, w sieciowych potyczkach chodzi przede ludziom o płynność rozgrywki.

Bardziej przeszkadza wyraźne zwolnienie tempa animacji (czy to przeładowania, czy rzucania granatów), co powoduje, że całość składa się bardzo kulawo. Zniknęło coś z obecnej znanej CoDowej dynamiki starć. Jasne, podobny zabieg zastosowano obecnie w Call of Duty: WWII, ale tam jednak tak spisywało się wtedy w ogólne „spowolnienie” rozgrywki. Tutaj trudno potwierdzić to zbyt wartościowy i przemyślany zabieg, raczej za źle wyliczone potknięcie.

Mapy z serii są niekiedy bardzo energiczne (gdy na dowód trzy okręty między którymi przechodzimy na tyrolkach), ale znowu – brakuje im przemyślenia. Są wyjątkowo niepotrzebnie delikatne i zbyt chaotyczne. To jedyne dotyczy także uzbrojenia, plusów oraz w ogóle projektowania klas. Dostajemy raz także w zasadzie dokładnie to samo, co w Modern Warfare, tylko jak gdyby słabsze, mniej ekscytujące, nie tak innowacyjne oraz satysfakcjonujące.

Owszem, pokuszono się również o parę nowości, takich jak sposób Brudna Bomba, jaki stanowi następującym eksperymentem z zasadą Battle Royale, jednak także jemu brakuje końcowego szlifu. Podobnie zresztą jest z różnymi nowinkami, których stanowi po prostu zbyt kilka, albo są nie dość efektowne żeby pozwoliły nowemu Black Opsowi na dłużej zapaść mi w myśl.

Z systemem zombie jest prawie identycznie kiedy z czystym „multi”. Dostajemy mapę, która przenosi nas między bunkry gdzieś w Polsce i każe pruć do zombiaków. Zmianą jest wyłącznie tryb Grad Kul (to obecnie on stanowi czasowym „exem” Sony). Łączy on w sobie mapy regularnego trybu wieloosobowego i ograniczone pole walki przypominające trochę tryb battle royale.

Do ostatniego zawieramy uzbrojenie, które chcemy już przed walką, a to możemy korzystać z czystych klas bez potrzeby zbierania ekwipunku po drodze, oczywiście kiedy zajmowałoby wówczas pomieszczenie w minionych odsłonach Zombie. Toż ono dostarcza nam do wyprawy z umarlakami również pojawiającymi się od okresu do momentu bossami.

Nie jest toż natomiast pewna rewolucja w obecnej wspaniałej konwencji odpierania kolejnych fal zombiaków, która jest niemal tak długotrwała jak jedyny CoD. Natomiast w przeciwieństwie do starych racji tym zupełnie nie pokuszono się o stałą fabułę, ciekawych bohaterów, czy nawet jakieś super-zdolności. Tego wszelkiego tu zabrakło. W dowolnym razie na ten moment, bo kto wie, czy inne aktualizacje nie przyniosą zmian.

Co wewnątrz tym chodzi, poza kampanią fabularną Call of Duty 2020 samo przypomina takiego zombiaka, który niby żyje, ale tak jakby nie żył. Niby ekscytuje, jednakże nie ekscytuje, niby wprowadza jakieś nowości, natomiast nie do tyłu… Tak właśnie, to wszystko „na niby”. Zupełnie jak gdyby część fabularna pochłonęła całą siłę oraz pomysłowość twórców. https://www.downloaduj.pl/

CoD: Black Ops - Cold War – czy warto kupować?

Na to wydarzenie tak właściwie każdy musi zdać sobie tenże. Jeżeli zależy Ci na ekscytującej hollywoodzkiej działalności w charakterze Zimnej Wojny, to zlokalizujesz w Call of Duty: The Red Door prawdziwą perełkę. Nie padniesz się!

Jeżeli ale w CoDach szukasz przede wszystkim wciągającego trybu wieloosobowego, do którego dołączone są inne atrakcje pokroju zombiaków, to ostatni Black Ops pewność nie jest najprzyjaźniejszą opcją. Lepiej już zostać przy Modern Warfare, jakie działa to samo, ale dużo dużo.

Na bok muszę także wspomnieć o dużej ilości błędów Call of Duty 2020, które i powinieneś wziąć pod uwagę, bo skutecznie uprzykrzają zabawę. Część spośród nich wtedy zaledwie męczące drobiazgi, ale niektóre potrafią nieźle napsuć krwi. W którymś momencie na przykład utraciłem wszystkie moje rozwoje w kampanii (całe szczęście, że był zapasowego „sejwa” w chmurze).

Chciałbym więc podsumować, iż na takiego Black Opsa czekałem od dekady. Chciałbym, a nie mogę. Na pewno liczył na taką kampanię fabularną – o, tak, ona jest wyjątkowa. Nie potrafię jednak powiedzieć tegoż o Call of Duty 2020 jako całości. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że Activision, kontynuując zapoczątkowaną w Modern Warfare praktykę regularnych sezonowych aktualizacji, co mało więcej poprawi. Ale albo będzie obecne taka zmiana, na jaką liczę? Czas pokaże!

Ocena końcowa CoD: Black Ops - Cold War

+ rewelacyjna hollywoodzka kampania fabularna

+ niezła oprawa audiowizualna kampanii

+ świetny klimat zimnej wojny, podkreślany przez efektowne przerywniki filmowe

+ powrót znanych budowy i odniesienia do poprzednich części

+ parę ciekawych zmian w walki również stylu wieloosobowych

- mało naturalne i słabsze niż w ostatnich częściach rozgrywki sieciowe

- nijaki tryb zombie

- bardzo mała grafika trybu wieloosobowego

- dużo niższych i ważniejszych błędów

Wymagania sprzętowe CoD: Black Ops - Cold War

Minimalne: Intel Core i3-4340 3.6 GHz / AMD FX-6300 3.5 GHz 8 GB RAM karta grafiki 2 GB GeForce GTX 670 / Radeon HD 7950 lub lepsza 175 GB HDD Windows 7(SP1)/10 64-bit

Rekomendowane: Intel Core i5-2500K 3.3 GHz / AMD Ryzen 5 1600X 3.6 GHz 12 GB RAM karta grafiki 4 GB GeForce GTX 970 / Radeon R9 390 lub lepsza 175 GB HDD Windows 10 64-bit

Ultra: (4K / ray tracing) Intel Core i9-9900K 3.6 GHz / AMD Ryzen 7 3700X 3.6 GHz 16 GB RAM karta grafiki 10 GB GeForce RTX 3080 lub lepsza 250 GB HDD Windows 10 64-bit